Een woord van de kapitein
Petr Žáček, * 1955, niet-roker
Van jongs af aan was ik al liefhebber van water, boten, zeevaart, vissen en duiken. Ik ben geboren in de buurt van de Smíchov sluis in Praag. Als kind viste ik graag in welke vorm dan ook. Als er een bal in de sluis viel, sprong ik er achteraan. Zo heb ik leren zwemmen toen ik slechts vier jaar was. Als kleine jongens hebben we tal van krabben, forellen en andere vissen gevangen. Toen ik tien was ben ik samen met mijn moeder en broers op vakantie geweest in Roemenië. Hier heb ik beseft dat water mijn leven is. Ik vertrok op een vissersboot en kwam pas drie dagen later terug, compleet gelukkig. Mijn moeder wist niet wat ze moest doen. Me omhelzen of me een pak slaag geven.
In de jaren tachtig heb ik bergen beklommen. Met een stel hebben we alle bergen beklommen in het Reuzengebergte en de Hoge en de Lage Tatra. Daarna ben ik als lid van een expeditie terechtgekomen in de Himalaya. Ik heb mijn Avia (vrachtwagen) omgebouwd tot een caravan. Hiermee trok door de bergen. In ´88. Ben ik geëmigreerd naar Duitsland. Daar ben ik verder gegaan met klimmen in de Alpen, verder heb ik gedoken, papieren voor duikinstructeur gehaald en tegelijkertijd heb ik examen afgelegd voor het varen van een klein vaartuig. Ik heb beseft dat ik nu iets moet doen als ik op een boot wil leven. Het was zwaar maar het is met gelukt.
Na een jaar gezocht te hebben en na het afleggen van rond de 20.000 km heb ik gevonden wat ik zocht. Het schip Esperanza stond te koop in Noord-Italië. Ik ben meteen op weg gegaan om de boot te kopen. Jammer genoeg was iemand me voor. Ik vertrok terug naar huis en belde, probeerde de eigenaar over te halen dat ik gerust meer wil betalen. Het kon niet, zo waren de regels. Diegene voor mij heeft namelijk al borg betaald. Onverwachts is er een wonder gebeurd. De man die het schip wou kopen brak zijn been en zag van de koop af. Ik nam een veel te hoge lening van de bank, er was maar één bank die me wou helpen in die tijd. Ik vertrok naar Gargano om mijn droom te leven. De eerste jaren toen ik kennis maakte met Esperanza waren gebaseerd op de methode ´gissen en missen´. Na de revolutie van 1989 ben ik in het jaar ´93 teruggekeerd naar Praag. Dit ook dankzij CK Salve die me hebben geholpen met het transport van het schip.
Ik won mijn kost in Praag door te ondernemen met Esperanza. Ik voelde een sterke drang dat ik de zee op wou en daar op het schip een simpel leven lijden. Jullie kunnen de tocht van het schip vanuit Praag naar Italië volgen in het jaar 2013. Hoe gaat het allemaal aflopen? Zijn we in staat om het schip voor de winter vaart klaar te maken? Het idee dat ik volgend jaar rond deze tijd op zee ben geeft me kracht. Wens me geluk en duim voor me.
Petr Žáček, augustus 2012